Op bezoek bij Omring: 'Je kunt zeggen wat je dwarszit. En je weet of het goed of minder goed gaat.'
We liepen nog eens langs bij ouderenzorgorganisatie Omring, ruim 100 jaar verankerd in West-Friesland, de kop van Noord-Holland en Texel. Maar waar de vorige babbel vanuit het professionele perspectief gebeurde, luisterden we nu naar de cliënt. Zeg maar de belangrijkste schakel in de hele zorgcirkel. En wat voor cliënt: maak kennis met mevrouw van Gelder, een pittige dame van... 99 jaar.
Van thuiszorg naar intramurale zorg
Mevrouw van Gelder is al jaren weduwe: 'Ik was 86 toen mijn man overleed. Toen woonde ik nog 7 jaar thuis, maar de kinderen werden ongerust. Want een alleenstaande vrouw in een vrijstaand huis, al kreeg ik wel wekelijks thuiszorg van Omring. Hartstikke goedkoop én een lieve schat, ze bezoekt me nog altijd. Op een zeker ogenblik kreeg ik artrose in de schouders, waardoor afdrogen na een douche moeilijker ging.
Mijn kinderen adviseerden om naar Sorghvliet te verhuizen, omdat ze bang waren dat ik zou vallen. Mijn moeder had er trouwens haar oude dag doorgebracht. Ik ben helaas ook gevallen en toen was mijn been gebroken.' De stap naar de woonzorg was even wennen, maar het personeel maakte veel goed: 'Ik had vroeger echt een goede band met een verzorgster, recent kreeg ik nog de groeten. Maar ook vandaag werken er fijne mensen die tijd voor me maken: een verzorgster uit de huiskamer brengt me regelmatig lekkere slaatjes. Ook een lieve schat.'
Bewust bezig blijven
Heel oud worden heeft zijn nadelen: 'Er zijn weinig ouderen waar ik nog een praatje mee maak, velen krijgen dementie. Maar ik heb 3 vriendinnen die me regelmatig bezoeken en daar ben ik dankbaar voor. Dan praten we over acteurs en actrices of boeken. En Sorghvliet heeft een ruim aanbod activiteiten, van voorlezen tot het bruin café op vrijdag. En op de koffiemomenten ben ik altijd aanwezig! Ik had vroeger ook veel hobby's, van lezen tot knutselen. Tot mijn 80e maakte ik knuffelbeesten, een jarenlange passie.'
Mevrouw van Gelder is vertrouwd met RAI/Pyxicare: 'Het is uitstekend dat je gecontroleerd wordt, dat juich ik alleen maar toe. Je kunt echt zeggen wat je dwarszit en je weet of je vooruit of achteruitgaat. Dat gebeurt meermaals per jaar en het wordt mooi bijgehouden.' Ook door haar dichtst wonende zoon: 'Dat is mijn contactpersoon, hij is volkomen op de hoogte. Ik wil ook alles vertellen, geen geheimen. Of ik verrast ben van die RAI-vragen? Niet echt. Je moet soms even denken want je staat er niet altijd bij stil. Vroeger werden die vragen niet gesteld.'
Zorgkwaliteit met zelfstandigheid
De recentste RAI/Pyxicare-sessie bracht weinig verrassingen: 'Ik heb al een tijdje slikproblemen door een vernauwing in mijn slokdarm. Daarom verwent de kok me af toemet een lekkere omelet met geraspte kaas. Sommige verzorgsters vragen of ze nog meer voor me kunnen doen, maar ik wil nog zoveel mogelijk zelf doen. Ik ben zeker dat dat de sleutel is om gezonder oud te worden: dankzij mijn rollator loop ik vrij naar buiten. Dan maak ik een praatje met mijn buren, of verwen ik mezelf met een broodje zalm.'
Mevrouw van Gelder heeft het naar haar zin: 'Mijn oudste zoon in Amsterdam vraagt om het eerlijk te zeggen als ik iets te kort heb. Dan zeg ik echt niet, want ik als wat vraag krijg ik het ook. Natuurlijk: ik voel dat ik ouder word en mijn krachten minderen. Maar ik hoor dat het nieuwe verzorgingshuis nog meer onze zelfstandigheid gaat bevorderen. Dus ik ga met liefde mee verhuizen, als ik het mag meemaken. Een aparte slaapkamer, samen koken: ik zou mijn aardappels nog kunnen schillen (lacht).'
Gelukkig ouder worden
Ook financieel zijn er geen zorgen: 'Ik krijg heel wat AOW terug en leef er royaal van. Mijn kinderen zeggen altijd dat ik niet naar de prijs moet kijken, omdat ik het vroeger altijd deed. Nu ja, ik wil graag nieuwe stoelen, maar eigenlijk wacht ik liever op het nieuwe verzorgingshuis (lacht).'
Op haar 99ste kijkt de oudste bewoonster van Sorghvliet naar de toekomst: 'Ik hoop zolang mogelijk zelf te eten, misschien komt er een oplossing voor mijn slokdarm. Dan wil ik zeker nog 10 jaar leven, al zal dat wel niet lukken. Toch ben ik er absoluut niet klaar mee, dementie zit totaal niet in mijn familie. Nochtans is niemand zo oud geworden: ik denk dat ik over het dooie punt heen ben (lacht). Ik ga maandag met mijn dochter naar het Verzetsmuseum in Amsterdam, als oudste museum lid en donateur. Die tentoonstelling over oorlogskledij wil ik niet missen.'
En het geheim van zo'n lang leven? 'Je lijf en geest moeten natuurlijk meewillen. Maar ik ben erg gelukkig met mijn (achter)(klein)kinderen en hun partners, ook hoe ze onderling opschieten. Daar ben ik ontzettend dankbaar voor. En dat wil ik nog lang meemaken.'
Foto: mevr. van Gelder met verpleegkundige Paula Nijhuis in Omringlocatie Sorghvliet in Andijk
